"Ώστε όλοι να γίνουμε ένα"
(Ιω. 17,21)
Εισαγωγή
Ο χριστιανός συμμετέχοντας στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας τρέφεται με τον ίδιο τον Χριστό καθώς γεύεται το Σώμα και το Αίμα Του. Η θεϊκή αυτή τροφή, όπως τη χαρακτηρίζει ο π Alexander Schmemann, αποτελεί έμπνευση και δράση για την ευχαριστία προς τον συνάνθρωπό μας. Μόνο τότε ευχαριστείται και ο ίδιος ο Κύριος. Όταν η ευχαριστία μας εκφράζεται έμπρακτα προς τον πλησίον.
Όπως γνωρίζετε οι χριστιανοί κατά τη συμμετοχή τους στη θεία Ευχαριστία κοινωνούν από το ίδιο Ποτήριο. Αυτό σίγουρα αποτελεί μια έκφραση ενότητας.
Μπορεί αυτό το γεγονός να σημαίνει κάτι για τη ζωή των χριστιανών;
Επίσης, με αφορμή το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας μπορούν οι χριστιανοί να σκέφτονται την ενότητα όλων των ανθρώπων και την υπέρβαση των δυσκολιών;
Αλλά πρώτα από όλα, ποιες είναι οι αιτίες που μας διαιρούν;
1. Μοναξιά/αποξένωση και συντροφικότητα.Για να ξεκινήσουμε τις αναζητήσεις μας, θα ακούσουμε δύο τραγούδια. Το πρώτο είναι Eleanor Rigby, των Beatles .
Tο δεύτερο είναι Ας κρατήσουν οι χοροί, του Δ. Σαββόπουλου. Για το κάθε τραγούδι σημειώνουμε τρία συναισθήματα ή σκέψεις.
Τι σκέφτεστε για το θέμα του κάθε τραγουδιού;
2. Προκλήσεις και
δυσκολίες ενότητας και η ευθύνη της θρησκείας.
Η συντροφικότητα είναι χαρά, γιατί είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι και αγαπημένοι, ενώ από την άλλη η μοναξιά-αποξένωση είναι πίκρα. Άραγε, είναι δύσκολο πράγμα η ενότητα των ανθρώπων;
Ποιος είναι ο ρόλος και η ευθύνη της θρησκείας;
Επιλέγουμε και παρατηρούμε έναν πίνακα ή σκίτσο του Pawel Kuczynski.
Τι βλέπετε;
Τι σκέφτεστε γι' αυτό που βλέπετε;
Τι θα θέλατε να ρωτήσετε;
Και μια επιπρόσθετη ερώτηση. «Τι θα
έκανε ο πιστός μιας θρησκείας, αν ήταν «παρών» στη σκηνή που
απεικονίζεται;».
3. Η ενότητα στην
εκκλησιαστική κοινότητα μέσα από το Βάπτισμα και την Ευχαριστία.
Πολλές είναι οι αιτίες που οδηγούν στη διάσπαση και οπωσδήποτε ο ρόλος της θρησκείας είναι κατεναστικός και συμφιλιωτικός.
Όμως στη Χριστιανική Εκκλησία πως βιώνεται η ενότητα;
Διαβάζουμε τις δύο σύντομες ευχές, μία από τη θεία
Λειτουργία και μία από την Ακολουθία του Βαπτίσματος και το χωρίο
Γαλ 3, 26-29. Στη συνέχεια, συντάσσουμε σειρά θέσεων με θέμα: "Η ενότητα
της εκκλησιαστικής κοινότητας"
Με άλλα λόγια, πως το Βάπτισμα και η θεία Ευχαριστία οδηγούν στην ενότητα των χριστιανών;
Πως βιώνεται, επίσης, αυτή η ενότητα;
4. Παραδείγματα
ειρηνικής συνύπαρξης διάφορων χριστιανικών και θρησκευτικών κοινοτήτων.
Όλοι μας γνωρίζουμε ότι ο Χριστιανισμός είναι διασπασμένος σε διάφορες Εκκλησίες-Ομολογίες. Υπάρχουν άραγε παραδείγματα ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ διαφορετικών θρησκευτικών κοινοτήτων;
Διαβάζουμε τα κείμενα του Φ.Μ. και στη συνέχεια, προσπαθούμε να εντοπίσουμε σε ομάδες και να σχολιάσουμε στην
ολομέλεια τα κοινά στοιχεία των κειμένων και τη σημασία τους για την ενότητα
και την ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων.
5. Η ενότητα ως
πρόταση υπέρβασης του ατομισμού.
Ολοκληρώνοντας τις αναζητήσεις μας, θα δημιουργήσουμε κάτι δικό μας. Με αφορμή τα λόγια του Χριστού: «Ἵνα πάντες ἓν ὦσιν» (μτφρ., ώστε να είναι όλοι ένα) [Ιω 17, 21],
γράφουμε ένα σύνθημα/ένα σύντομο
μήνυμα προς όλους τους ανθρώπους/ένα «δεκάλογο»/ μια ζωγραφιά (και με όσα διερευνήσαμε κατά τη διάρκεια του μαθήματος) και δημιουργούμε τη δική μας αφίσα.
Επίλογος
Στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας φανερώνεται η ενότητα της Εκκλησίας. Η ενότητα αποτελεί το αντίδοτο για τη θεραπεία κάθε μορφής και τύπου του ανθρώπινου εγωκεντρισμού. Η συμμετοχή των χριστιανών στο κοινό Ποτήριο ενώνει τον άνθρωπο με τον ίδιο τον Κύριο και με τον πλησίον του. Συγχρόνως, εκφράζει μια δυναμική υπέρβασης του ατομισμού και άνοιγμα προς τον συνάνθρωπο. Σε καμία περίπτωση δεν κοινωνούμε για να εκπληρώσουμε τις ατομικές θρησκευτικές υποχρεώσεις μας και να φανερώσουμε το πόσο καλοί χριστιανοί είμαστε. Πολύ περισσότερο, η θεία Ευχαριστία σηματοδοτεί την έναρξη για έναν αυτοέλεγχο, ώστε ο άνθρωπος να ανταμώσει με τον συνάνθρωπό του στην καθημερινότητα.
Η ενότητα αυτή μεταξύ των Ορθοδόξων αποτελεί ταυτόχρονα παράδειγμα για τις υπόλοιπες Χριστιανικές Εκκλησίες-Ομολογίες. Όμως, μπορεί και να είναι ένα κίνητρο για την επικράτηση της καταλλαγής μεταξύ των χριστιανών. Επιπροσθέτως, σηματοδοτεί και την αγωνία-αγώνα για την επίτευξη της ένωσης των Χριστιανικών Εκκλησιών, όπως διαρκώς προσευχόμαστε σε κάθε θεία Λειτουργία.
Τέλος, η ενότητα και η αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων αποτελεί ζητούμενο κάθε εποχής. Με ποιο τρόπο θα ξεφύγουμε από τον εγωισμό μας (ατομικό, φυλετικό, κοινωνικό) για να ανοιχτούμε και να συναντηθούμε με τον διαφορετικό συνάνθρωπό μας. Άλλωστε, ο Κύριος κατά την Αρχιερατική του Προσευχή ευχήθηκε για αυτή την ένωση όλων των διαφορετικών ανθρώπων. Μάλιστα, προέβαλε ως δυναμικό παράδειγμα την ενότητα Του με τον Θεό Πατέρα.
Όμως, μπορεί να υπάρξει αρμονική συμβίωση μεταξύ των ανθρώπων διαφορετικών θρησκευτικών παραδόσεων;
Η Εκκλησία προάγει ή αρνείται την ειρηνική συνύπαρξη; Ποια είναι η διδασκαλία της και η παράδοσή της;
Μήπως αυτά τα ερωτήματα συνδέονται με το ζήτημα της "θρησκευτικής ταυτότητας";
Το θέμα αυτό θα μας απασχολήσει σε μια επόμενη ανάρτησή μας.
Για να δείτε μια παλιότερη ανάρτησή μας, πατήστε εδώ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου