Η τέχνη του θεολογείν

Την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου οι μαθητές της Α Λυκείου του σχολείου μας επισκέφθηκαν τον Ι. Ν. Παναγίας Αχειροποιήτου στο κέντρο της πόλης μας και παρακολούθησαν τη Θεία Λειτουργία που τελέστηκε από τον π. Δημήτριο Σαλονικίδη, εκπαιδευτικό του σχολείου μας.

  του Χρήστου Γιανναρά Ο κορωνοϊός, απειλή εφιαλτική για την ανθρωπότητα σύμπασα, χωρίς εξαιρέσεις. Αγγιξε τον πλανητάρχη, καταπόνησε τον Βρετανό πρωθυπουργό, ταπείνωσε πολλές διεθνείς διασημότητες. Και θερίζει κάθε μέρα χιλιάδες ανθρώπινες, μοναδικές και ανεπανάληπτες υπάρξεις. Ούτε ο πλούτος, ούτε η εξουσιαστική ισχύς, ούτε η φήμη και οι επιφανείς τίτλοι μπορούν να αναχαιτίσουν την άγρια επιβουλή. Εφιάλτης θανάτου βασανιστικού και προθανάτιας, ανελέητης μοναξιάς, της πιο απόλυτης. Ούτε βλέμμα ούτε νεύμα για να ακουμπήσει κάπου η (έτσι και αλλιώς ασυντρόφευτη) αγωνία του τέλους.

                                                                        "Κάθε μέρα συγκεκντρώνονταν με ομοψυχία στο ναό, τελούσαν τη θεία Ευχαριστία σε σπίτια,  τρώγοντας την τροφή τους γεμάτοι χαρά και με απλότητα στην καρδιά"  (Πρ. Απ. 2, 46) Εισαγωγή Σε προηγούμενη ανάρτηση διαπιστώσαμε ότι η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού. Ο Χριστός είναι η κεφαλή του Σώματος και όλοι οι χριστιανοί μέλη Του. Ο Χριστός οδηγεί την Εκκλησία Του, τη νύμφη του, στο πέρασμα των αιώνων μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία Του και την ολοκλήρωση της Εκκλησίας σε Βασιλεία ή Καινουριο Κόσμο του Θεού.

>>   R E VEREND DR. ALKIVIADIS C. CALIVAS Οι λαβίδες υπάρχουν τουλάχιστον από τον έκτο-εβδομο αιώνα. [1]  Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι χρησιμοποιούνταν για τη θεία Κοινωνία.  Στην πραγματικότητα, ο 101 ος  κανόνας της Πενθέκτης  Συνὀδου (691-692)  απαγορεύει τη χρήση  οποιουδήποτε σκεύους για την μετάληψη του καθαγιασμένου Άρτου, εκτός από το χέρι του ανθρώπου. [2]  Ο κανόνας λέει: «Ὥστε, εἴ τις τοῦ ἀχράντου σώματος μετασχεῖν ἐν τῷ τῆς συνάξεως βουληθείη   καιρῷ, καί ἐν πρός αὐτό τῇ μετουσίᾳ γενέσθαι, τάς  χεῖρας σχηματίζων εἰς τύπον Σταυροῦ, οὕτω προσίτω, καί δεχέσθω τήν κοινωνίαν τῆς χαριτος. Τούς γάρ ἐκ χρυσοῦ, ἤ ἄλλης ὕλης, ἀντί χειρός, τινά δοχεῖα κατασκευάζοντας πρός τήν τοῦ θεἰου δώρου ὑποδοχήν, καί δι’ αὐτῶν ἀχράντου Κοινωνίας ἀξιουμένους οὐδαμῶς προσιέμεθα, ὡς προτιμῶντας τῆς τοῦ Θεοῦ εἰκόνος τήν ἄψυχον ὕλην καί ὑποχειριον».  [3]

Η ομιλία με θέμα «Η Θεία Ευχαριστία ως κίνητρο για τον εθελοντισμό και τη μαρτυρία στη ζωή της Εκκλησίας» πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια των δράσεων του Χριστιανικού Φιλανθρωπικού Συλλόγου «Σύνδεσμος Αγάπης» στο Νεστορίδειο Μέλαθρο Ρόδου στις 23 Νοεμβρίου 2019.

Η ομιλία του Προέδρου του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ κου Παναγιώτη Σκαλτσή στον Ιερό Ναό των Τριών Ιεραρχών Θεσσαλονίκης (Σάββατο 30-01-2016) Παναγιώτατε Τίμιον Πρεσβυτέριον Σεβαστές Πρυτανικές Ἀρχές καί ἐλλογιμώτατοι Καθηγητές τοῦ Πανεπιστημίου μας Εὐσεβές Ἐκκλησίασμα «Ἑορτάζει σήμερον ἡ Ἐκκλησία τήν σεπτήν,  κατά τόν ὑμνογράφο , πανήγυριν τῶν διδασκάλων τῶν τριῶν» [1] . Κληρικοί τε καί λαϊκοί, ἐκκλησιαστικοί ταγοί καί δάσκαλοι ἀκαδημαϊκοί, ὡς ἕνα σῶμα, ἀπονέμουμε τόν ἑορτολογικό ἔπαινο στά  «σεπτά δοχεῖα τοῦ Πνεύματος  .  τούς στερρούς τῆς πίστεως προμάχους» [2] ,  «τόν μέγαν,  δηλαδή,  ἱεροφάντορα Βασίλειον  .  τόν θεῖον καί θεορρήμονα Γρηγόριον  .  καί Ἰωάννην τόν πάνυ, τόν χρυσοῦν τήν γλῶτταν» [3] .

Ένα άρθρο μου που δημοσιεύτηκε πριν από 8 χρόνια στο περιοδικό "Το Τάλαντον"  της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου.             Η χριστιανική πνευματικότητα, ως συνεχής αγώνας και σε καμία περίπτωση ως παγιωμένη κατάσταση, επικεντρώνεται στην καθημερινότητα, σπάζοντας τα στενά όρια συνόρων και φυλών. Ασπάζεται εμπειρικά την προ του Πάθους Αρχιερατική προσευχή του Ιησού Χριστού προς τον Θεό Πατέρα : « καθώς εμέ απέστειλας εις τον κόσμον, καγώ απέστειλα αυτούς εις τον κόσμον΄και υπέρ αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν, ίνα ώσιν και αυτοί ηγιασμένοι εν αληθεία » [1] . Συνάμα, ενδυναμώνεται στη βρώση και την πόση του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου σε κάθε ευχαριστιακό Δείπνο [2] και συνεχίζει υπακούοντας στην τελευταία εντολή του Αναστημένου Ιησού : « πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη » [3] . Στην ουσία πρόκειται για την επέκταση του Μυστηρίου του «Χριστού» στη ζωή του κάθε χριστιανού. Συνεπώς, η ιερ-αποστολή είνα...

"Αυτοί όλοι ήταν αφοσιωμένοι στη διδασκαλία των αποστόλων και στη μεταξύ τους κοινωνία, στην τέλεση της Θείας Ευχαριστίας και στις προσευχές.  Ένα δέος τους κατείχε όλους όσοι έβλεπαν πολλά εκπληκτικά θαύματα να γίνονται μέσω των αποστόλων.  Κι όλοι οι πιστοί ζούσαν σ' έναν τόπο και είχαν τα πάντα κοινά` ακόμη πουλούσαν και τα χτήματα και τα υπάρχοντά τους, και μοίραζαν τα χρήματα σε όλους, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός.  Κάθε μέρα συγκεντρώνονταν με ομοψυχία στο ναό, τελούσαν τη Θεία Ευχαριστία σε σπίτια, τρώγοντας την τροφή τους γεμάτοι χαρά και με απλότητα στην  καρδιά.  Δοξολογούσαν το Θεό, κι όλος ο λαός τους εκτιμούσε.  Και ο Κύριος πρόσθετε κάθε μέρα στην εκκλησία αυτούς που σώζονταν" {Πρ. 2, 42-47}. Για το σχεδιάγραμμα της δ.ε. 15 του Μαθήματος των Θρησκευτικών της Α΄ Λυκείου, πατήστε  ΕΔΩ

Νικολάου Γ. Τσιρέβελου, Δρ. Θεολογίας Α.Π.Θ. 1. Το Μυστήριο του Βαπτίσματος Το Βάπτισμα είναι το εισαγωγικό Μυστήριο της Εκκλησίας. Αυτό εντάσσει τον άνθρωπο - ανεξάρτητα από την ηλικία του - στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, παρέχοντας του πλέον τη δυνατότητα να καλείται Χριστιανός . Η λέξη «βάπτισμα» σημαίνει το βύθισμα μέσα στο νερό. Στη χριστιανική παράδοση το βύθισμα εικονίζει συμβολικά τη συν-ταφή με το Χριστό (μετοχή δηλαδή στο θάνατό Του), ενώ η ανάδυση εκ του νερού εκφράζει την υπέρβαση του θανάτου, την ανάσταση μαζί με τον Κύριο , τη γέννηση ενός νέου ανθρώπου «διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας καὶ ἀνακαινώσεως πνεύματος ἁγίου» (Τιτ. 3,5) . Ο σκοπός του Βαπτίσματος κατά τον Μέγα Βασίλειο παρουσιάζεται διπλός: Πρώτιστα αποσκοπεί στην κατ άργηση τη ς αμαρτία ς , η οποία οδηγεί στο θάνατο. Αυτό φανερώνει την ουσιαστική αναίρεση και απαλλαγή του ανθρώπου από τη φθορά και το θάνατο που κληροδότησε το αμάρτημα (αστοχία) των πρωτοπλάστων. Επομένως, απορρί...