ΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

"Η οικουμενική κίνηση ξεκίνησε τον περασμένο αιώνα με σκοπό να συντονίσει τις προσπάθειες για μια αμοιβαία ιεραποστολική εργασία των Προτεσταντικών Εκκλησιών. Η Ορθόδοξη Εκκλησία με τις πρωτοβουλίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου πρωτοστάτησε στην επίτευξη της συνάντησης και την προαγωγή του διαλόγου μεταξύ των Χριστιανικών Εκκλησιών[1]. Οι ουσιαστικές, όμως, απαρχές των διαχριστιανικών επαφών εντοπίζονται στη δράση του Π.Σ.Ε., η οποία ξεκίνησε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι πρωτοβουλίες αυτές προέκυψαν μέσα από τις τότε παγκόσμιες εξελίξεις και τη δίψα του πλανήτη για ειρήνη και ενότητα[2]. Συγχρόνως, απέβλεπαν στην αλληλογνωριμία των Εκκλησιών με απώτερο σκοπό την ένωσή τους.  Τις επόμενες δεκαετίες ξεκίνησαν οι επίσημοι διάλογοι των Ορθοδόξων με τις άλλες Χριστιανικές Εκκλησίες οι οποίοι συνεχίζουν μέχρι τις μέρες μας[3].

[...]

" Τι μπορεί να προσφέρει η Ορθοδοξία,  για να προάγει τις διαχριστιανικές επαφές και να συμβάλλει περισσότερο στην ανάπτυξη της παγκόσμιας ιεραποστολής. Στο ζήτημα αυτό, η θέση του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου είναι ξεκάθαρη: «Η ορθόδοξη θεολογία -και ειδικά η ορθόδοξη εκκλησιολογία- μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στον ορθό προσανατολισμό ολόκληρου του χριστιανικού κόσμου. Μέσω των οικουμενικών αυτών συναντήσεων μας παρέχεται η ευκαιρία να επιδρούμε έμμεσα, με τρόπο πολύμορφο, στους εκπροσώπους διαφόρων Εκκλησιών και μέσω αυτών στις νεότερες χριστιανικές Εκκλησίες της Αφρικής και της Ασίας»[4].

[...] 

"Οι Χριστιανικές Εκκλησίες οφείλουν τελικά να φανερώσουν τις ιδιαίτερες παραδόσεις τους απέναντι στα προβλήματα του πλανήτη, προχωρώντας σε μία δημιουργική σύνθεση των εμπειριών τους. Συγχρόνως, «να μην περιορίζονται σε ωραίες αναλύσεις και προτροπές, αλλά να είναι πραγματικά αυτό που τάχθηκαν να είναι: κέντρα ηθικής και πνευματικής εμπνεύσεως και διαμορφώσεως προσωπικοτήτων, εργαστήρια ανιδιοτελούς αγάπης»[5]. Ο ρόλος τους προέχει να είναι κριτικός, ενορατικός, χαρισματικός, προσφέροντας μέσω του Ευαγγελίου τη θεραπεία  των κοινωνικών καρκινωμάτων. Ειδικά σήμερα που ο τεχνοκρατικός πολιτισμός ανυψώνει με περισσή υπερηφάνεια την αυτάρκεια, τη λαγνεία, και τη φιλαυτία μίας σύγχρονης Βαβέλ και δημιουργεί άλυτα ζητήματα, απαιτείται οι Χριστιανοί να διακηρύξουν με μία φωνή ότι «το μέσο για την πνευματική ισορροπία του ανθρώπου δεν είναι η υποταγή της φύσεως στις επιθυμίες του ατόμου, αλλά η υποταγή της ατομικής επιθυμίας, η απάρνηση, η άσκηση, η κάθαρση του εγώ»[6].

*Τα παραπάνω αποσπάσματα προέρχονται από τη μελέτη του Ν. Γ. Τσιρέβελου, Θεολογική θεμελίωση της Ορθόδοξης μαρτυρίας. Σπουδή στο έργο του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου, εκδ. Ostracon Publishing, Θεσσαλονίκη 2015, σελ. 168, 170-1 και 186-7 αντίστοιχα.

Για το σχεδιάγραμμα της δ.ε. 12 του Μαθήματος των Θρησκευτικών της Β΄ Λυκείου βλέπε ΕΔΩ

Η συνάντηση του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως με τον Πάπα Ρώμης στα Ιεροσόλυμα (26/05/2014)

Εορτή του Αγίου Ανδρέα στην Κωνσταντινούπολη, παρουσία του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου  (30/11/2014)

Σχετικά με το έργο και τη δράση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών

---

[1] Για περισσότερα βλ. τις ακόλουθες μελέτες: Β. Σταυρίδη, Ιστορία της Οικουμενικής κινήσεως, εκδ. Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 1984, σελ. 65-104˙ π Γ. Τσέτση, Η Συμβολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην ίδρυση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, εκδ. Τέρτιος, Κατερίνη, 1987 σελ. 51-168.

[2] "Έκθεσις του Β΄ Τμήματος της Δ΄ Συνελεύσεως του Π.Σ.Ε. εν Ουψάλα: 'Ανανέωσις ν τη ιεραποστολή'", Πορευθέντες, τεύχ. 41-42 (1969), σελ. 7: «Εις έναν κόσμον, εις τον οποίον ολόκληρος η ανθρωπότης αγωνίζεται δια να συνειδητοποιήση την κοινή αυτής ανθρώπινη υπόστασιν αντιμετωπίζουσα κοινάς απογοητεύσεις και συμμετέχουσα εις κοινάς ελπίδας, η Χριστιανική Εκκλησία πρέπει να ταυτίση εαυτήν προς ολόκληρον την παγκόσμιον κοινότητα, εκτελούσα το έργο της μαρτυρίας και της διακονίας».

[3] Σχετικά με το διάλογο της Ορθόδοξης με τις άλλες Εκκλησίες βλ. Ενδεικτικά: Ματσούκα, Οικουμενική Κίνηση, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1996.
[4] Αναστασίου, Η λησμονημένη εντολή ΄Πορευθέντες...'. Από το λήθαργο στην αφύπνιση, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2014, σελ. 316."

[5] Αναστασίου, Παγκοσμιότητα και Ορθοδοξία, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2000, σελ.102.

[6] Αναστασίου, Παγκοσμιότητα, σελ. 61. Η πρόταση αυτή -τηρουμένων των αναλογιών- ισχύει και για τη συνεργασία σε κοινωνικά ζητήματα των Χριστιανικών Εκκλησιών με τις μεγάλες Θρησκείες του κόσμου. Για περισσότερα σχετικά με αυτό το θέμα βλ. Αναστασίου, Παγκοσμιότητα, σελ. 60 και 103 κ.ε.."