"Μην κλαις"¨- Ένα τραγούδι για τους πρόσφυγες

Η τέχνη και η μουσική ειδικότερα μπορούν να βοηθήσουν τους μαθητές/τις μαθήτριες να εμβαθύνουν να σε κοινωνικά ζητήματα και θέματα επικαιρότητας. Συγχρόνως συμβάλλουν να συνδεθούν με το θεολογικό στοχασμό και την εκκλησιαστική πράξη. Κατά αυτόν τον τρόπο θεωρώ ότι οι μαθητές/μαθήτριες μπορούν να νοηματοδοτήσουν τον κόσμο σύμφωνα με τις θεολογικές προϋποθέσεις και αλλά με έναν ευχάριστο τρόπο.

Σε αυτά τα πλαίσια θα ήθελα να σας προτείνω ένα τραγούδι που ανακάλυψα. Ο τίτλος είναι "Μην κλαις", σε μουσική και ερμηνεία του Βαγγέλη Ρεπούση και στίχους του συναδέλφου και καλού φίλου Γιώργου Γκρίλη. Νομίζω ότι το συγκεκριμένο τραγούδι συνδυάζει καλαίσθητα και ουσιαστικά τη μουσική με την ερμηνεία των στίχων, ενώ η συμμετοχή της παιδικής χορωδίας του Σπύρου Λάμπρου συγκλονίζει και ανταποκρίνεται έξοχα στις αναζητήσεις των μαθητών/μαθητριών του Γυμνασίου (και όχι μόνο). 

Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου εμπειρία από το άκουσμα του τραγουδιού.

Άραγε σε ποιες περιπτώσεις θα μπορούσαν οι χριστιανοί να εκφράσουν έμπρακτα το νόημα των αυτών των στίχων, για το ζήτημα της προσφυγιάς αλλά και ευρύτερα του ανθρώπινου πόνου; Πως μπορούν να συνδεθούν οι στίχοι με το χριστιανικό θεολογικό λόγο και την εκκλησιαστική εμπειρία που υπηρετούν τον συνάνθρωπο ανεξάρτητα από την καταγωγή, το θρήσκευμα, το φύλο, το έθνος, την κοινωνική τάξη;

Τα ερωτήματα αυτά μπορεί να αξιοποίησει ο καθένας/η καθεμιά μας σε συνδυασμό με το συγκεκριμένο τραγούδι και να επιλέξει το κατάλληλο υλικό μάθησης ανάλογα με τους μαθητές/μαθήτριες κάθε τάξης, ώστε η γνώση να γίνει βίωμα.

Το τραγούδι μπορείτε να το ακούσετε στο παρακάτω βίντεο και ευθύς αμέσως αντιγράφω τους στίχους.

"Μην κλαις"

Στίχοι -Γιώργος Γκρίλης

Μουσική :Βαγγέλης Ρεπούσης

Στίχοι

Μην κλαις, παιδί μου εσύ, μην κλαις

δακρύζουν αίμα των ματιών σου οι πηγές

Μην κλαις, αγάπη μου, μην κλαις

Μην κλαις, παιδί μου εσύ, μην κλαις

και δεν ανοίγουνε οι πέτρινες καρδιές

Μην κλαις, αγάπη μου, μην κλαις

παίζει ο θάνατος κρυφτό στις γειτονιές

Της προσφυγιάς τον δρόμο όποιος πάρει

δακρύζουν αίμα των ματιών σου οι πληγές

του ξημερώνει ολόμαυρο φεγγάρι

Μην κλαις, παιδί μου εσύ, μην κλαις

έχεις τα μάτια χαμηλά, ταπεινωμένα

κι είναι η γη μια ξενιτειά για σένα

εσύ γεννήθηκες στου κόσμου τις φωτιές

Μην κλαις, αγάπη μου, μην κλαις

κι είναι η γη μια ξενιτειά για σένα

είναι εφιάλτης των ανθρώπων οι σιωπές

Της προσφυγιάς τον δρόμο όποιος πάρει

έχεις τα μάτια χαμηλά, ταπεινωμένα

του ξημερώνει ολόμαυρο φεγγάρι

Μην κλαις, παιδί μου εσύ, μην κλαις

μέσα στο άδικο να φεύγουν οι ζωές

δεν έχει ο κόσμος ποια για σένα αγκαλιές

Μην κλαις, αγάπη μου, μην κλαις