Ανάσταση - Διδακτικό υλικό της Στέλλας Μαυρονάνου

 

Το διδακτικό υλικό που δημοσιεύεται προέρχεται από την αγαπητή συναδέλφισσα Στέλλα Μαυρονάνου. Πολλές ευχαριστίες για την εμπιστοσύνη και τη δημοσίευση στο ιστολόγιο "Η τέχνη του θεολογείν".

XΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

 Ανάσταση σημαίνει να μπορώ να σ’ αγκαλιάζω δίχως ο θάνατος να τρυπώνει από τις χαραμάδες των χεριών μου.

Ανάσταση σημαίνει το φιλί να πάρει και πάλι την γεύση που είχε πριν την προδοσία.

Ανάσταση σημαίνει να μην έχουν ρυτίδες οι αντοχές και οι ελπίδες μου, τα βράδια να μπορώ να πω καληνύχτα δίχως να φοβάμαι τις απώλειες που θα φέρει το ξημέρωμα.

Ανάσταση σημαίνει το παιδί από το Αφρίν να δει ξανά δίχως αίμα το βαθύ γαλάζιο του ουρανού. Κι το κορίτσι της γειτονιά μας, που η αρρώστια καθήλωσε στο αναπηρικό καρότσι και στο κρεβάτι του πόνου, να ζήσει την μέρα της ολικής αποκαθήλωσης και την μετοχή στην γιορτή της ζωής.

Ανάσταση σημαίνει να πάρουμε πίσω ότι ύπουλα ο θάνατος έκλεψε από το βλέμμα μας. Όλους εκείνους και εκείνα που βίαια μας στέρησε, πρόσωπα και πράγματα, στιγμές και σιωπές, δειλινά και χαραυγές.

Ανάσταση σημαίνει δικαιοσύνη για όλους τους σταυρωμένους της γης.

Απόψε το βράδυ, εκεί στις εκκλησιές, στα κεριά και τις αγκαλιές ο θάνατος θα υποκύψει. Ο Χριστός σκορπά το φως και την ελπίδα σε στήθη βαριά ως μνήματα. Κατεβαίνει στο άδη της καρδιάς, στην πιο σκοτεινή ώρα της ψυχής μας, λιγο πριν την ολική απόγνωση, και κηρύτει οτι η ζωή κέρδισε τον θάνατο.

Ο Χριστός θα γίνει η απαρχή της βασιλείας Του Θεού. «Χριστός Ανέστη» θα ακουστεί ως ιαχή αιώνιας νίκης απέναντι στο θάνατο, που πλέον δεν θα μπορεί να χαλάσει τα πιο όμορφα ταξίδια της ψυχής μας...

 

 Δεν είμαστε οι πράξεις μας. Ούτε οι σκέψεις μας. Είμαστε κάτι πολύ βαθύτερο και πολύ πιο πέρα από αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά. Είμαστε εικόνες Θεού. Κάτι πολύ βαθύτερο απο αυτο που καταλαβαίνουμε. Στην ζωή μας ταλαιπωρούμαστε γιατί κάνουμε το λάθος να ταυτιζόμαστε με τις σκέψεις και τον νου. Δεν είμαστε όμως αυτό. Κάτω από τα τρικυμισμένα κύματα των σκέψεων υπάρχει ένας ήρεμος και γαλήνιος βυθός. Ας κάνουμε μια πνευματική κατάδυση να τον συναντήσουμε. Εκεί δεν υπάρχει ποτέ ταραχή. Όλη η φασαρία γίνεται στην επιφάνεια, στο κύμα, στις σκέψεις του νου, ποτέ στο βάθος και στο βυθό. «Καμιά ψυχή δεν είναι στενή. Το μυαλό στενεύει πάντα την ψυχή....»

Π.Λίβυος

Η Ανάσταση δεν εξαντλείται απλώς και μόνο σε μια νίκη επί του φυσικού θανάτου, αλλά σε μια μεταμόρφωση της ίδιας της ζωής.

Με την Ανάσταση δεν νικιέται ο θάνατος αλλά κερδίζει η ζωή.

Η ζωή στέκεται πλέον στην θέση που της αξίζει, δίχως να την απειλεί κανείς.

Η ανάσταση δεν έχει ανάγκη από ιστορικές αποδείξεις, γιατί σκοπός της δεν είναι να πείσει το μυαλό αλλά να πλατύνει την καρδιά. Η ανάσταση βιώνεται ως άνοιγμα της ύπαρξης στο αλλιώς, το μυστήριο που συνέχει την ζωή. Δεν είναι νοητική κατανόηση, μα άνοιγμα σε έναν άλλο κόσμο εντός και εκτός μας.

Δεν χρειάζεται να καταλάβεις την ανάσταση, μα να πιστέψεις σε έναν άλλο τρόπο ζωής.

Δεν χρειάζεται να καταλάβεις την ανάσταση, μα να ζήσεις με πάθος και ευχαριστία την ζωή. 

Η ανάσταση είναι άνοιγμα της ύπαρξης σε έναν άλλο τρόπο ζωής, πέραν των αισθήσεων. 

Ανασταίνομαι σημαίνει μαθαίνω να ζω με άλλο τρόπο το ίδιο το γεγονός της ζωής.Με την ανάσταση αλλάζει ο χρόνος, από εχθρός του ανθρώπου μετατρέπεται σε φίλος. Από βάρος σε ευκαιρία. Από απειλή σε μια δυνατότητα να χαρεί κανείς την δωρισμένη ζωή του, μετά του Θεού, των συνανθρώπων και της κτίσης ολόκληρης. Δεν λες πια «ουφ πέρασε και αυτή η μέρα, αλλά δόξα τω Θεώ έζησα κι αυτήν την μέρα».

Μετά την ανάσταση δεν υπάρχει χρόνος πριν και μετά θάνατο, αλλά μονάχα χρόνος μετανοίας και ζωής. Η ζωή, μας περιμένει να ζήσουμε εν Χριστώ και όχι ο θάνατος να μας αφανίσει.

Δεν φοβάμαι τον θάνατο κι γι αυτό πιστεύω στην ανάσταση, μα ποθώ την ζωή αφήνοντας την στα χέρια του Θεού.

Ανάσταση σημαίνει να χαμογελάς πάνω στο σταυρό ενώ οι πληγές σου αιμορραγούν.

Ανάσταση σημαίνει να ξυπνάς και να κοιμάσαι στην αγκαλιά Εκείνου που σε αγάπησε πολύ. Να νιώθεις μέσα στα μύχια της ύπαρξης σου, ότι ο Θεός σε αγαπά εως και πέρα του θανάτου. Αυτό είναι ζωή. Να πεθαίνεις και να ζεις γιατί αγάπησες πολύ.

π.Λίβυος

Εάν νομίζουμε ότι το να πιστεύεις στο Θεό σημαίνει να έχεις μια αταλάντευτη απόλυτη κι ακυμάτιστη πεποίθηση είμαστε γελασμένοι. Η πίστη δεν είναι ιδεολογία, ούτε ζητά υποταγή σε αρχές και συστήματα σκέψης. Άλλωστε αυτή η ιδεολογικοποίηση της ζωής «μυρίζει ανθρώπινο αίμα». Πίστη στον Θεό σημαίνει εμπιστοσύνη, άφημα. Πίστη σημαίνει περιπέτεια σχέσεως με ατελείωτα σκαμπανεβάσματα. «Πίστη σημαίνει να κραυγάζω στην Χριστό: «βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ» και «πρόσθες μοι πίστιν». Πίστη σημαίνει να αντέχω την σιωπή του Θεού δίχως να ραγίζουν οι ελπίδες μου, να παγώνει το κορμί μου στα πατώμα της θλίψης κοιτώντας νοσταλγικά το ξημέρωμα. 

Το γεγονός ότι εμπιστεύομαι κάποιον δεν αναιρεί την αμφιβολία ή την δυσπιστία, ακόμη και τον προβληματισμό απέναντι σε επιλογές και αποφάσεις του αγαπημένου προσώπου. Μπορώ να διαφωνώ και συγχρόνως να αγαπώ, να φοβάμαι και να εμπιστεύομαι, να χάνομαι και ν΄ ανασταίνομαι. Αυτό είναι ζωή. Αυτό σημαίνει σχέση. Μα κι αυτό σημαίνει πίστη. Όπως έλεγε ο Βλ.Πασκάλ: «Μια πίστη που δεν αμφιβάλλει είναι πεθαμένη πίστη». Πίστη στο Θεό σημαίνει να εμπιστεύομαι την στιγμή που αμφιβάλω…..

Μια από την βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για να πούμε "έχω αιτία να είμαι χαρούμενος". Άδικα περιμένουμε. Δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Η ζωή είναι μικρά πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. Εκεί είναι η ομορφιά της.

Μαθαίνουμε να μην αναβάλουμε την χαρά, περιμένοντας μια μεγάλη στιγμή. Η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στο καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις. Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία. Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου.

Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους.

Στον περίπατο με έναν καλό φίλο ή το αγαπημένο μας ζώο. Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά.

Στην χειραψία που είσαι παρών. Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών. Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς στο έρωτα που δεν ρωτά.

Πάψε να τα αναβάλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο στον νου σου, το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα, και εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά.

 Ας μην μένουμε ποτέ στην μορφή που έχει η φοβία μας π.χ δεν φοβάσαι το σκοτάδι ή την σφίγγα ή το αεροπλάνο. Αυτά είναι σύμβολα του φόβου. Είναι μορφές που διαλέγει το εγώ για να περιορίσει και να συγκεκριμενοποιήσει το βαθύτερο άγχος. Επιλέγει ένα αντικείμενο ή μια εικόνα για να μην σκορπάει σε όλα και χάνεται. Έτσι κρύβει και την αιτία. Ας πούμε ένα παράδειγμα που έχει σχέση με εκείνους που λέμε ότι θέλουμε να ανήκουμε στο χώρο της εκκλησίας; Π.χ Όταν μιλάμε πολύ και με εμμονική αγωνία για τον θάνατο δεν φοβόμαστε τον θάνατο, αλλά σαφέστατα την ζωή. Η ζωή με τις ευθύνες, τον πόνο, τις επιθυμίες και τις ορμές είναι που μας αγχώνει. Η εμμονή με τον "θάνατο" γίνεται γλωσσικό σύμβολο για να κρύψει την αιτία του φόβου. Στην ζωή κρύβεται η αγωνία. Ο Χριστός δεν ζητάει να μείνουμε κοντά του από φόβο αλλά από έρωτα. Δεν θα κριθούμε για το πόσο φοβηθήκαμε αλλά για το πόσο τελικά αγαπήσαμε.

 

Στις πιο μεγάλες αμαρτίες μας, υπάρχει αρετή, και στις "αρετές" μας υπάρχει πολλές φορές πολύ αμαρτία. Ή όπως πολύ όμορφα έλεγε ο Πολ Ελιάρ "Μέσα στα πιο σκοτεινά μάτια, κλείνονται τα πιο φωτεινά."

Ολόκληρη την παρουσίαση με έργα τέχνης και κείμενα μπορείτε να τη διαβάσετε στον ακόλουθο σύνδεσμο:

https://drive.google.com/file/d/19VZvjas2lGQBfVaJV_ewm7RAbsqKEGTj/view?usp=sharing