Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΘΕ ΛΑΟΥ

Νικολάου Γ. Τσιρέβελου,

Δρ. Θεολογίας ΑΠΘ 

            Η μετάδοση ενός μηνύματος από τον πομπό (π.χ. ομιλητή) και η πρόσληψη του από τον δέκτη (π.χ. ακροατή-συνομιλητή) προϋποθέτει έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας[1]. Με τον όρο αυτό εννοείται «ένα συγκεκριμένο σύστημα σημείων που είναι γνωστό στον αποδέκτη του, ώστε να αποκωδικοποιηθεί και να γίνει κατανοητό»[2]. Ο κώδικας αυτός μπορεί να είναι η κάθε φυσική γλώσσα (π.χ. ελληνικά, αγγλικά).

            Στο προφορικό ή γραπτό κήρυγμα η γλώσσα που θα χρησιμοποιηθεί είναι εξίσου σημαντική με το περιεχόμενό του, όπως παρατηρεί η καθηγήτρια Δήμητρα Κούκουρα[3]. Η παρατήρηση αυτή αποκτά ιδιαίτερη σημασία όσον αφορά το κήρυγμα της Εκκλησίας στον ιεραποστολικό αγρό. Σε αυτή την περίπτωση απευθύνεται κυρίως σε αποδέκτες που δεν ομιλούν την ελληνική γλώσσα (ή άλλη γλώσσα μιας παραδοσιακά ορθόδοξης χώρας π.χ. τη ρωσική) και οπωσδήποτε δε γνωρίζουν τα ιδιαίτερα θεολογικά νοήματα της χριστιανικής παράδοσης. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, λοιπόν, επιλέγει την αποστολή του μηνύματός της στη γλώσσα κάθε λαού, ώστε να γίνει κατανοητό και να προσληφθεί με αμεσότητα από τους γηγενείς. 

            Στο παρόν άρθρο εξετάζεται με συντομία η θεολογική και ιστορική  σημασία του κηρύγματος της Εκκλησίας στη δημοτική γλώσσα κάθε λαού. Στη συνέχεια, αναλύονται οι παράγοντες που συμβάλλουν σε μια ολοκληρωμένη νοηματικά μετάφραση και η σημασία τους για την άμεση μετάδοση, πρόσληψη και αποδοχή του μηνύματος του Ευαγγελίου από τους ποικίλους αναγνώστες και ακροατές.

Θεολογικά - Ιστορικά στοιχεία

           

Το κήρυγμα της Βασιλείας των Ουρανών ακούσθηκε από τον Ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού στην αραμαϊκή γλώσσα, δηλαδή τη γλώσσα που καταλάβαιναν οι σύγχρονοί Του στην Παλαιστίνη. Στη συνέχεια, τα πρώτα γραπτά μνημεία του Χριστιανισμού, δηλαδή τα Ευαγγέλια, οι Πράξεις των Αποστόλων, οι Επιστολές τους και η υπόλοιπη χριστιανική φιλολογία συγγράφηκαν στην κοινή ελληνιστική, στη πιο διαδεδομένη γλώσσα της τότε γνωστής οικουμένης. Η πραγματικότητα αυτή σηματοδοτεί τις απαρχές του οικουμενικού «ανοίγματος» της εκκλησιαστικής ζωής. Έτσι, συντελείται μια πρώτη υπέρβαση πολιτιστικού χαρακτήρα. Εκτός από το προφορικό κήρυγμα και τα πρώτα γραπτά κείμενα της Χριστιανοσύνης συγγράφονται στην ελληνική γλώσσα, η οποία διαφέρει ολοκληρωτικά από την αραμαϊκή που κήρυξε ο Κύριος. Επομένως, «από την πρώτη φάση (ενν. του Χριστιανισμού) υιοθετούνται αλλά δν απολυτοποιούνται οι πολιτισμοί»[4]. Η ελληνιστική γλώσσα πρωταρχικά και οι υπόλοιπες μετέπειτα κωδικοποιούν το Ευαγγέλιο σε κάθε λαό χωρίς να ιεροποιούνται ως γλώσσες.  

Για να διαβάσετε το υπόλοιπο άρθρο, ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ