Η ιστορία αλληλεγγύης πίσω από μια τρυφερή εικόνα

 

Πώς ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος κινητοποίησε έναν μηχανισμό για να δώσει πνοή ζωής σε μια προσφυγοπούλα

Γράφει η Μαριάννα Κακκαουνάκη

Διαβάζοντας πριν από λίγες ημέρες τη συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου στην «Κ», ο Απόστολος Μπάρλος και η Βάσω Γωγού συγκινήθηκαν. Οχι μόνο για τα όσα είπε σε σχέση με την περιπέτεια της υγείας του –τον γνωρίζουν άλλωστε προσωπικά και αγωνιούσαν όσο εκείνος νοσηλευόταν– αλλά με την εικόνα που συνόδευε το κείμενο. Ηταν μια φωτογραφία αρχείου που έδειχνε τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας να κρατάει στην αγκαλιά του ένα μωρό. Θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε, αλλά οι ίδιοι αμέσως θυμήθηκαν την επίσκεψη κατά την οποία τραβήχτηκε. Παρότι δεν διακρίνονται στο κάδρο ήταν και εκείνοι εκεί, δίπλα του και σήμερα, τριάμισι χρόνια αργότερα, διηγούνται στην «Κ» την ξεχωριστή ιστορία που εκτυλίχθηκε εκείνη την ημέρα.

Ηταν 7 Ιουνίου και ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος είχε ταξιδέψει στη Λάρισα για να ανακηρυχθεί επίτιμος δημότης. Ο κ. Μπάρλος με την κ. Γωγού –θεολόγοι και οι δύο– είχαν αναλάβει να βοηθήσουν με το πρόγραμμα και να τον συνοδεύσουν. Εκείνη πριν από πολλά χρόνια ήταν φοιτήτριά του και παρά το πέρασμα των ετών είχαν κρατήσει επαφή και επικοινωνία.

Το πρόγραμμα εκείνης της ημέρας ήταν φορτωμένο και είχαν ήδη καθυστερήσει. Καθώς έφευγαν από το Διαχρονικό Μουσείο κάποιος πρότεινε να αναβληθεί η αμέσως επόμενη στάση στον προσφυγικό καταυλισμό στο Κουτσόχερο, γιατί ήταν βέβαιο πως δεν θα προλάβαιναν να είναι στην ώρα τους για το επίσημο γεύμα στο ξενοδοχείο της πόλης. Εκεί, του είπαν, ήταν προσκεκλημένοι όλοι οι επίσημοι της Λάρισας – από τη θρησκευτική ηγεσία, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τις Ενοπλες Δυνάμεις.

Η μικρή Ρουσίν σήμερα περπατάει ξανά. Στη φωτογραφία που έστειλε στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο ευχαριστεί τόσο τον ίδιο όσο και τον καθηγητή Ορθοπεδικής Κωνσταντίνο Μαλίζο και τη συντονίστρια της προσφυγικής δομής στη Λάρισα, Δανάη Νατσούλη.

 

Ο Αρχιεπίσκοπος όμως ήταν ανένδοτος, θα πήγαινε οπωσδήποτε στον καταυλισμό. Θεωρούσε πως ήταν ένα σημαντικό μήνυμα προς όσους εκείνη την περίοδο περιθωριοποιούσαν τους πρόσφυγες. Οταν έφτασε εκεί, και παρότι ήταν περίοδος Ραμαζανίου, είχε μαζευτεί πολύς κόσμος, οι περισσότεροι μουσουλμάνοι, για να τον γνωρίσουν. Η συντονίστρια της δομής Δανάη Νατσούλη τον υποδέχθηκε και επειδή έκανε φοβερή ζέστη τον ρώτησε εάν θα ήθελε να ξεκινήσουν με μια ξενάγηση στα γραφεία. «Εγώ ήρθα να γνωρίσω τον κόσμο που φιλοξενείτε, όχι να δω τα γραφεία», της είπε χαμογελώντας. 

Αφού βγήκαν οι πρώτες φωτογραφίες, κάποιοι από τη συνοδεία τον ενημέρωσαν πως σχεδόν όλοι βρίσκονταν ήδη στο ξενοδοχείο για το γεύμα και πως θα έπρεπε να βιαστούν. Εκείνος όμως με ένα νεύμα τούς είπε πως υπήρχε χρόνος, ζήτησε μια καρέκλα για να καθίσει και με τη βοήθεια μιας μεταφράστριας ξεκίνησε να συνομιλεί με τους ανθρώπους εκεί. «Μπορεί να μη μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα. Ομως είμαστε όλοι παιδιά του Θεού. Χρειαζόμαστε περισσότερη αγάπη, περισσότερη πίστη και περισσότερη ελπίδα», τους είπε.

Λίγο πριν σηκωθεί, είδε μια γυναίκα που δειλά προσπαθούσε να τον πλησιάσει με το μωρό της αγκαλιά. Ηταν η Ζοζάν, μια Κούρδισσα από το Κομπάνι της Συρίας που είχε έρθει στην Ελλάδα με τον σύζυγο και τα τρία τους παιδιά – το μικρότερο, η Ρουσίν, είχε γεννηθεί με μια σοβαρή παραμόρφωση στα πόδια και θα χρειαζόταν μια σειρά επεμβάσεων για να μπορεί να έχει φυσιολογική ανάπτυξη και μεγαλώνοντας να περπατήσει μόνη της.

Σε ένα βίντεο που κάποιος είχε τραβήξει, ο Αρχιεπίσκοπος φαίνεται να ψάχνει τον Χρήστο Παπανικολάου, εικαστικό και στον πυρήνα των συνεργατών του στα Τίρανα: «Χρήστο! Κάτι πρέπει να κάνουμε. Θέλει βοήθεια», ακούγεται να του λέει. Ο κ. Παπανικολάου, Λαρισαίος στην καταγωγή, έρχεται τις επόμενες ημέρες σε επαφή με τον καθηγητή ορθοπεδικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Κωνσταντίνο Μαλίζο, και αφού εξετάζεται η μικρή, δρομολογείται το χειρουργείο για όταν γίνει ενός έτους.

Ο κ. Παπανικολάου θυμάται σήμερα πως ο Αρχιεπίσκοπος συχνά τον ρωτούσε για την εξέλιξη εκείνης της ιστορίας. Ετσι, η Αρχιεπισκοπή στα Τίρανα απέκτησε επαφή με τον καταυλισμό στη Λάρισα, ώστε να ενημερώνονται για τις επεμβάσεις και τη θεραπεία που είχε δεσμευτεί πως θα γίνουν – και πράγματι έγιναν το επόμενο διάστημα με επιτυχία. Η μικρή Ρουσίν μπορεί πλέον να περπατάει, να τρέχει, κινείται όπως κάθε παιδί στην ηλικία της. Ζει με την οικογένειά της στο Μόναχο και πολύ συχνά επικοινωνεί με τον κ.κ. Αναστάσιο στέλνοντάς του φωτογραφίες και ζωγραφιές. Μόλις πριν από λίγες ημέρες του έστειλε τις καθιερωμένες ευχές για τις γιορτές.

ΠΗΓΗ: Η Καθημερινή