Θρησκευτικά και μουσική;;;

Παρακάτω αναδημοσιεύω με την άδεια του ένα ενδιαφέρον κείμενο από το Facebook του συναδέλφου Γιώργου Γκρίλη. Το κείμενο απαντά στο ερώτημα που πολλοί θέτουν. Είναι δυνατόν το μάθημα των Θρησκευτικών να χρησιμοποιεί  τη σύγχρονη pop, rock και metal μουσική; Νομίζω ότι η απάντηση του Γιώργου Γκρίλη είναι σαφέστατη και τεκμηριωμένη!

Επίσης, στο ερώτημα αυτό μια ακόμη απάντηση δίδει με τις δημοσιεύσεις στο εκπαιδευτικό ιστολόγιό του, ο συνάδελφος Γιάννης Μπάλτος ένα θεολογικό ιστολόγιο/ Ο τίτλος του αρκεί για να καταλάβετε: "Θρησκευτικά και Μουσική".
Επισκεφτείτε το για περισσότερες λεπτομέρειες! Θρησκευτικά και Μουσική

Παρακάτω αντιγράφω το κείμενο του Γιώργου Γκρίλη:

"Ερώτηση:

Ώπα, ώπα, ώπα τώρα! Δηλαδή το μιλάτε σοβαρά τώρα αυτό; Θρησκευτικά με Άσιμο, Αγγελάκα και Active Member; Θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε;

Απάντηση:

Ξεχάστε τα. Ή υποδείξτε μας καλύτερους τρόπους. Μέχρι τότε επιτρέψτε μας να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει υποδειγματικότερη αναφορά στην ανάγκη του ανθρώπου για Θεία Λύτρωση από αυτήν του (άθεου, ναι!) Νικόλα Άσιμου ‘μιαν ανάσα (Σου) γυρεύω για να γιάνω’. Θα κολλήσουμε στο ότι Τον αποκαλεί Μπαγάσα; Οι φίλοι έτσι μιλάνε μεταξύ τους – κι αν ο Θεός δεν είναι ο φίλος μας, τότε ποιος είναι; Ούτε ιδανικότερο soundtrack για την επί του Όρους Ομιλία του Κυρίου (τα περίφημα ‘Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι’) από το Αιρετικό του Γιάννη Αγγελάκα: ‘Πες μου πως γίνεται η αγάπη να ζει απ’ τη λέξη εχθρός;’, ή το Καλώς ήρθες παράξενε στον τόπο μου των Active Member: ‘Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί κι αφού σκοτώνουν στ’ όνομα μου πες αναβάλλεται η γιορτή πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.’ Και, είναι να μην πάρω φόρα, υπάρχει καλύτερος τρόπος να μιλήσεις στα 17χρονα για την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για το Απόλυτο, από την Δίψα (¨Είναι η δίψα για καθαρό ουρανό¨) του Πορτοκάλογλου; Ή για το χαμένο στοίχημα της σύγχρονης επικοινωνίας, με αναφορά στην Παλαιά Διαθήκη, από την Βαβέλ της Μποφίλιου; 

Κοιτάξτε να δείτε: τα παιδιά σήμερα (και όχι μόνο σήμερα, αλλά όσο πιο αργά το καταλάβουμε τόσο το χειρότερο για μας) μιλάνε μία βασική γλώσσα: αυτήν της αμφισβήτησης. Και εάν δεν θέλεις να χάσεις το τρένο της επικοινωνίας μαζί τους, πρέπει να μιλήσεις στη γλώσσα τους. Δεν είναι παραχώρηση αυτό – είναι αδήριτη ανάγκη. Δεν κάνουμε εκπτώσεις, ούτε στην πίστη μας, ούτε στα (βαθιά) νοήματά της. Το αντίθετο: με το να παπαγαλίζεις μία στείρα, κατηχητική γλώσσα, μία γλώσσα που όχι μόνο δεν λύνει, αλλά δεν μπαίνει καν στον κόπο να συζητήσει τις απορίες και τα κενά των παιδιών, τότε δεν καταντάς απλά γραφικός και βαρετός, αλλά ακυρώνεις και το περιεχόμενο της πίστης σου, γιατί την κάνεις ακατανόητη, άκυρη και αδύναμη να κοινωνηθεί. Κοινώς, το χάνεις το παιχνίδι. Το μεγάλο στοίχημα των Θρησκευτικών φέτος δεν είναι να γίνει το Μάθημα ούτε πιο ενδιαφέρον, ούτε πιο ευχάριστο. Το στοίχημα είναι να βρει (επιτέλους) τον τρόπο να μιλήσει στα παιδιά. Να ξεκλειδώσει τις αγωνίες τους, τους προβληματισμούς τους και τις διαφωνίες τους ακόμη. Να ξεκλειδώσει την ψυχή τους για να την κάνει πιο δεκτική στο Μεγάλο Κέρδος της ζωής τους: στην Αγάπη του Θεού.

Προσωπικά είμαι αποφασισμένος να κάνω ό,τι χρειαστεί προκειμένου να τραγουδήσουμε μαζί Αγιασθήτω το Όνομά Σου. Και, στην ανάγκη, θα φέρω και τους Iron Maiden να μας το μάθουν!"